Maandag 11 maart: Na in 2 dagen 1200 km gereden te hebben is het vandaag tijd voor een rustdag; uitslapen, naar de supermarkt, niks doen; buiten deels zonnig, droog maar koud.

Dinsdag 12 maart: Op ons gemak ontbeten en in een stralende zon op weg gegaan naar de volgende bestemming, Zagreb. We kopen een tolvignet voor Slovenie bij het laatste tankstation voor de grens. Verschil dieselprijs autoweg/ platteland ruim 50 eurocent; gelukkig hoeven we op de autoweg niet te tanken. Het is heel rustig op de weg. Om 10.00 uur rijden we Slovenie in en om 11.00 verlaten we Slovenie en rijden Kroatie binnen. Dan bedenken we dat het nog vroeg is en we al bijna bij de geplande overnachtingsplaats bij Zagreb zijn, we kunnen ook gewoon doorrijden naar Belgrado toch?

In de buurt van Zagreb is het landschap nog wel aardig, heuvelachtig en bossen, maar al snel wordt het vlak en eentonig.

In Kroatie betaal je weer gewoon tol bij een tolhuisje; Het wegdek is redelijk maar de parkeerplaatsen zien er verwaarloosd uit. De tankstations die nog operationeel zijn zien er vaak ook uit alsof het laatste onderhoud gepleegd heel veel jaar geleden is.

Ook de huizen in dit deel van kroatie zien er sober, zo niet armoedig uit, nieuwe huizen zijn er ook wel, die zien er wat minder sober uit. Wel zijn er erg veel verlaten/vervallen huizen en heel erg grote begraafplaatsen, resten van de oorlog?

Opeens zien we op de velden langs de weg een 6 tal ja-knikkers, sommige ja-knikkers zijn operationeel. Als we de Kroatisch/Servische grens naderen staan er de laatste 5 km opeens erg veel vuilnisbakken langs de weg. In de zomer is deze weg erg druk door vakantieverkeer op weg naar Griekenland en Turkije, zouden de hoeveelheid vuilnisbakken de zomerfiles voor de grens aangeven?

Hoewel het erg rustig was op de weg, staat er toch een rij auto’s voor ons bij de grensovergang; de kroaten nemen erg veel tijd voor het bekijken van de paspoorten, vandaar de file. Na een kwartier kunnen we verder naar de Servische grens; Hokje 1:een stempel in je paspoort, Hokje 2 iets aan te geven? Nee (cross your fingers) we zouden niet weten wat we moeten melden bij de douane. De beide loketten kostten ons minder dan 5 minuten tijd, we zijn even de EU uit.

Tegen vijven bereiken we Belgrado, in een van de voorsteden zou een hagelnieuwe camperplaats zijn, daar willen we overnachten.

Met enige moeite vinden we het mooi aangelegde terrein, de ingang ligt verscholen aan een smalle weg en achter een verwaarloosd uitziend terrein.

We zijn de enige bezoekers en het receptiegebouwtje is leeg. We staan nog te overleggen als er een vriendelijke dame met een keukenschort over haar jurk aan komt lopen. Ze spreekt alleen Servisch, maar weet ons wel duidelijk te maken dat we ons mogen installeren, ze toont een mooi sanitair gebouwtje en laat zien waar we elektra kunnen aansluiten, ze laat zelfs zien dat er water uit de kraan komt. Even later geeft ze mij haar telefoon en krijg ik een engels pratende dame aan de lijn die meldt dat ze eraan komt.  Prima, we danken de servisch sprekende dame en installeren ons.

Na een half uurtje verschijnt beheerster Tamara die wel houdt van een praatje.

Woensdag 13 maart: Na een erg koude nacht schijnt weer de zon. We rijden zuidwaarts richting Macedonie. Het is niet echt druk op de autoweg, wel is er veel vrachtverkeer.

Het grootste deel van de rit geeft weer een saai landschap te zien, pas na Nis wordt het heuvelachtig en in de verte zien we sneeuw op de bergtoppen.

Veel huizen zien er wat onverzorgd uit, ook staan er veel half afgebouwde, onbewoonde huizen.  Een deel van de autoweg ontbreekt nog, daar rijden we een 2 baans weg. Ergens bij een restaurant in een dorpje stoppen we voor koffie en een broodje. Hoewel het maar 12 graden is kunnen we in de zon zitten op het terras. Op de vraag of we met euro’s kunnen betalen zegt de ober dat alle soorten valuta welkom zijn; hij laat gelijk maar de diverse soorten valuta zien die hij in zijn portemonnee heeft, er zit zelfs Russisch geld bij.

Een man wil ons graag een religieuze beeltenis in hout verkopen.

In deze streek hebben ze de plastic kassen ontdekt; de kassen staan tot in de dorpen, zelfs tot bij mensen in de tuin. Ligt er al erg veel vuil overal in Servie, hier ligt ook nog eens erg veel afval plastic.

Rond drie-en komen we aan op de camping, we zijn de enigste gasten. We krijgen een welkomstdrankje en gaan even in de zon zitten. Even later arriveert een andere nederlandse camper. Grappig, deze camper hebben we onderweg op een parkeerplaats gezien, de enige camper die we in drie dagen hebben gezien.  We maken kennis met Henk en Margriet, zij zijn ook op weg naar Griekenland. Het campingrestaurant heeft vanavond een prima maal voor ons verzorgd.